หมวดหมู่ - กฎหมายพิเศษ

          ที่ทำงานของผู้ร้องมีลักษณะเป็น Home Office และเจ้าของบริษัทซึ่งเป็นชาวต่างชาตินำสุนัขพันธุ์บุลลี่ (Bully) มาเลี้ยง โดยไม่มีการแจ้งให้พนักงานทราบล่วงหน้า เริ่มจากจำนวน 1 ตัว ต่อมาค่อยๆ เพิ่มเป็น 11 ตัว ซึ่งสุนัขพันธุ์ดังกล่าวเกิดจากการพัฒนาสายพันธุ์จากสุนัขพันธุ์พิตบลู (Pitbull) เพื่อให้มีความดุร้ายน้อยลง แต่ยังคงมีความดุร้ายอยู่ดี
เจ้าของบริษัทวางแผนที่จะเลี้ยงดูสุนัขทั้ง 11 ตัวเพื่อผสมพันธุ์ขาย แต่ ณ ปัจจุบันยังไม่มีการจดทะเบียนหรือดำเนินการทางกฎหมาย หรือเอกสารใดๆ โดยสุนัขทั้ง 11 ตัว ถูกเลี้ยงอยู่ในกรงสุนัขที่ค่อนข้างแน่นหนา โดยมีประตูเข้าออกถึง 2 ชั้น เพื่อป้องกันมิให้สุนัขหลุดออกมาได้ ต่อมา ได้พาสุนัข 1 ตัวเข้ารับการฝึก แต่กลับยกเลิกโปรแกรมการฝึกกลางคันหลังจากฝึกไปได้เพียง 15 วัน ส่วนอีก 10 ตัวที่เหลือ ยังไม่ได้รับการฝึกใดๆ
          ปัญหาที่เกิดขึ้น คือ เจ้าของบริษัทได้ปล่อยสุนัขบางตัวออกมาเดินเล่นนอกกรงเป็นครั้งคราว โดยไม่มีอุปกรณ์ควบคุมหรือคนกำกับดูแลอย่างใกล้ชิด (มีการบันทึกภาพเคลื่อนไหวไว้เป็นหลักฐาน) ซึ่งบ่อยครั้งสุนัขได้ออกมาเดินอยู่ภายในออฟฟิศ สร้างความหวาดกลัวให้กับพนักงาน ทั้งยังสร้างความรำคาญใจให้กับพนักงานกรณีที่สุนัขถ่ายของเสียเรี่ยราดภายในออฟฟิศ พนักงานได้แจ้งความกังวลใจเกี่ยวกับภัยอันตรายจากสุนัขพันธุ์นี้ให้แก่เจ้าของบริษัททราบในที่ประชุม แต่ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ ที่เป็นรูปธรรม แม้ว่าในปัจจุบันจะยังไม่มีพนักงานในบริษัทถูกสุนัขทำร้ายก็ตาม

ประเด็นคำถาม
1. การเลี้ยงสุนัขในกรณีนี้ผิดกฎหมายหรือไม่
2. ในฐานะลูกจ้างควรปฏิบัติอย่างไรเพื่อให้สามารถทำงานได้ตามปกติ โดยเฉพาะกรณีที่เจ้าของเป็นชาวต่างชาติซึ่งปฏิบัติต่อลูกจ้างชาวไทยแตกต่างจากลูกจ้างชาวต่างชาติ
3. เพื่อนร่วมงานชาวต่างชาติที่เข้ามาทำงาน ก่อนเจ้าของบริษัทเลี้ยงสุนัขทั้ง 11 ตัว สามารถใช้สิทธิในการทำงานที่บ้านโดยไม่ถูกไล่ออกหรือได้รับผลกระทบทางลบใดๆ ได้หรือไม่
 

          ผู้ร้องเป็นลูกจ้างบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ทำงานมาเป็นระยะเวลา 6 ปี โดยบริษัทนายจ้างได้ทำสัญญาจ้างแบบปีต่อปี หากเป็นกรณีที่บริษัทนายจ้างไม่ประสงค์ต่อสัญญารายปีอีกต่อไป เนื่องจากต้องการให้ลูกจ้างลาออกจากบริษัทกรณีหนึ่ง หรืออีกกรณีหนึ่งหากลูกจ้างยื่นใบลาออก ลูกจ้างจะได้รับค่าชดเชยตามกฎหมายอย่างไรบ้าง

ประเด็นคำถาม
1.หากรับราชการแล้วสามารถเรียนไปด้วย จะผิดระเบียบของทางราชการหรือไม่
2.กรณีลูกจ้างชั่วคราวที่ไม่สามารถอยู่เวรได้สองที่ และหัวหน้าห้องเวรอีกห้องไม่ดำเนินการเอาชื่อลูกจ้างออกจากรายชื่อสามารถทำได้หรือไม่ และหากไม่ทำจะมีความผิดหรือไม่
3.การเข้าเวรของลูกจ้างราชการ ต้องได้รับความยินยอมจากลูกจ้างหรือไม่
 

ข้อเท็จจริง:
ที่ดินของผู้ฟ้องคดีทั้ง 4 มีเอกสารสิทธิคือโฉนดที่ดินระบุไว้ชัดเจนว่าที่ดินนั้นติดทางสาธารณะ แต่ทางสาธารณะนั้นถูกปิดกั้นโดยผู้ถูกฟ้องคดีที่ 2 ทำให้มีผู้ได้รับความเสียหาย ดังนี้
ผู้ฟ้องคดีที่ 1 เป็นเจ้าของที่ดิน โฉนดที่ดินเลขที่ 14122 รับซื้อมาจากนายประกิจ เหมเวช ไม่สามารถเข้าไปประกอบอาชีพในการปลูกกล้วยไข่ได้  ทำให้เสียโอกาสในการสร้างรายได้  จำนวน 780,000 บาท
ผู้ฟ้องคดีที่ 2 ต้องไปขอทำสัญญาผ่านที่ดินของนายเที่ยง เหมเวช โดยเสียค่าใช้จ่ายในการทำทางผ่านที่ดินของนายเที่ยงประมาณ 200,000 บาท ทั้งๆที่ในโฉนดที่ดินของผู้ฟ้องที่ 2 ระบุไว้ว่าที่ดินของตนนั้นติดทางสาธารณะ
ผู้ฟ้องคดีที่ 3 ต้องอาศัยทางสัญจรเข้า-ออกของญาติพี่น้องแทนทางสาธารณะที่ถูกปิด
ผู้ฟ้องคดีที่ 4 เป็นบุตรของ นายหงู เหมเวช และเป็นเจ้าของที่ดิน โฉนดที่ดินเลขที่ 14120 ได้รับส่วนแบ่งมรดกมาจาก นายหงู เหมเวช ไม่สามารถผ่านเข้า-ออกไปประกอบอาชีพทำสวนผลไม้แก้วมังกรได้  จึงเดินผ่านที่ดินคนอื่นซึ่งเป็นญาติกัน ในบางครั้งการผ่านที่ดินนั้นก็มีปัญหากับทางญาติ จึงเป็นอุปสรรคในการผ่านทาง ส่งผลให้การผลิตขาดทุน  ในปัจจุบันปลูกยางพาราไว้ การเข้าออกลำบากจึงปล่อยทิ้งไว้เหมือนที่รกร้างว่างเปล่า
ในเบื้องต้น เจ้าหน้าที่ช่างรังวัดชี้แนวเขตทางสาธารณะจนถึงโรงเรือนเลี้ยงไก่ และแปลงเกษตรที่ขุดเป็นร่องน้ำกีดขวางแนวเขตทางสาธารณะอยู่หลายตำแหน่ง ซึ่งบ่งบอกถึงการทำลายสภาพของทางสาธารณะอย่างสิ้นเชิงจนไม่สามารถมองออกว่าตรงไหนเป็นแนวเขตทางสาธารณะ มีเพียงหน้าบ้านของผู้ถูกฟ้องคดีที่ 2 ออกสู่ถนนหลัก  และการรังวัดที่ดินนั้นยังไม่เสร็จสิ้นตามกระบวนการ
ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 คือ หน่วยงานปกครองส่วนท้องถิ่น
ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 2 คือ เอกชนผู้ปิดกั้นทางพิพาท

ประเด็นคำถาม:
1. ลักษณะคดีดังกล่าวอยู่ในเขตอำนาจศาลปกครองหรือไม่
2. ผู้ถูกฟ้องที่ 1 และผู้ถูกฟ้องที่ 2 จะมีความผิดอย่างไร
3. ผู้ร้องมีสิทธิเรียกค่าเสียหายอย่างไรบ้าง