เงินประกันหอพัก

ข้อกฎหมาย
 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 377,378,391
 
การดำเนินการให้คำปรึกษา
 ประเด็นที่ 1 สำหรับเงินที่ผู้ร้องกล่าวถึงอ้างว่าเป็น “เงินมัดจำ”นั้น ต้องทำความเข้าใจก่อนว่า เงินจำนวนนี้แตกต่างจาก “เงินประกันความเสียหาย” ที่ผู้เช่ามอบให้ไว้แก่ผู้ให้เช่า กล่าวคือเงินประกันความเสียหายนั้นอาจนำมาหักชำระหนี้ที่เกิดขึ้นเนื่องจากผู้เช่าไม่ได้ชำระค่าเช่าหรือค่าเสียหายอื่นๆ ซึ่งอาจจะหักจากเงินดังกล่าวไปชำระได้ แล้วต้องเอาเงินประกันมาวางเพิ่มให้ครบ  และในสัญญาจะคืนให้เมื่อสัญญาสิ้นสุด (เทียบเคียงคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 4136/2546 ) ส่วนมัดจำตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 377 วางหลักว่า ให้ไว้เมื่อเข้าทำสัญญา และถือว่า การให้มัดจำนั้นย่อมเป็นหลักฐานว่าสัญญาได้ทำกันขึ้นแล้ว รวมทั้งมัดจำย่อมเป็นการประกันที่จะปฏิบัติตามสัญญาและมาตรา 378 (1) ซึ่งวางหลักว่า ให้ส่งคืนเมื่อชำระหนี้
อย่างไรก็ตาม แม้มีการแปลความในความหมายจะต่างกัน แต่หากมีการเลิกสัญญาโดยถูกต้องย่อมมีผลทำให้คู่สัญญาแต่ละฝ่ายจำต้องกลับคืนสู่สถานะดังที่เป็นอยู่เดิมตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 391วรรคแรกอยู่ดี ดังนั้น เมื่อผู้ร้องได้บอกกล่าวเลิกสัญญาล่วงหน้าก่อนหนึ่งเดือนซึ่งเป็นไปตามข้อกำหนดของสัญญาแล้ว สัญญาเช่าหอพักดังเช่นว่ามานี้ย่อมเป็นอันระงับไปตามข้อกำหนดของสัญญา
 ประเด็นที่ 2 กรณีของผู้ร้องเป็นเรื่องผิดสัญญาทางแพ่งกันธรรมดา ไม่มีมูลเหตุให้ต้องฟ้องคดีอาญาต่อกัน ดังนั้น หากหอพักไม่ยอมคืนเงินประกันความเสียหายให้ อาจต้องใช้สิทธิทางศาลเพื่อบังคับชำระเงินประกันความเสียหายคืน แต่ทางที่ดีก่อนฟ้องคดีควรทำหนังสือเตือนระบุรายละเอียดเงื่อนไขของสัญญาก่อน บางทีหอพักอาจเข้าใจเหตุผลจะยินดีคืนเงินจำนวนดังกล่าวให้ก็ได้